Οι αγαπημένοι μου δίσκοι για το 2014
21 Αυγούστου και, όπως πολλοί άλλοι, ήμουν ακόμα διακοπές. Εκείνο το βράδυ όμως κυκλοφόρησε το «Κελί 218» του Ραψωδού Φιλόλογου κι εγώ, όπως ήταν αναμενόμενο, αγνόησα την παρέα που ήταν μαζεμένη στην μία καφετέρια του χωριού, έσβησα τα φώτα στο δωμάτιο, έβαλα τα μεγάλα ακουστικά και πάτησα το play. «Πέρασε καιρός, φίλε» προλογίζει ο ΡοΦι και με πιάνω να μουρμουρίζω «damn right πέρασε καιρός, τρία χρόνια γεμάτα πέρασαν».
Στο «Κελί 218» λοιπόν ζει έγκλειστος ένας απ’ τους αγαπημένους μου MCs και σίγουρα ένας απ’ τους πιο ταλαντούχους της γενιάς του που συστήθηκε στο «Σε μια τόση δα στιγμή», καθιερώθηκε στο «Εγκεφαλικό τετ-α-τετ» και γνώρισε ακόμα μεγαλύτερη αποδοχή στον «Ακρωτηριασμένο Αχιλλέα». Το «Κελί 218» για πολλούς ήταν μια επιστροφή στο ύφος του «Εγκεφαλικού τετ-α-τετ» με τον Κριτή να αναλαμβάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της μουσικής παραγωγής και εκτός από το να ντύνει μουσικά τους στίχους του Ραψωδού συνεισφέρει στην αφήγηση με τρία instrumental interludes. Ο ΡοΦι στιχουργικά, ιδιαίτερα μετρημένα και χωρίς να φλυαρεί, επανεξετάζει τη θέση του στην ελληνική χιπ-χοπ σκηνή, την εικόνα του στα μάτια του κόσμου αλλά και την ίδια του την αντίληψη για τον εαυτό του σαν καλλιτέχνη, κριτικάροντας εν μέρει τη θλίψη που χαρακτήριζε μεγάλο τμήμα του έργου του αλλά και την προσδοκία των ακροατών του για αντίστοιχα κομμάτια. Ιδιαίτερα βαρύς δίσκος, καθόλου επιφανειακός και το κλείσιμο του κεφαλαίου «Ραψωδός Φιλόλογος» στη ζωή του καλλιτέχνη ο οποίος πλέον θα είναι γνωστός απλά ως ΡοΦι.
Αγαπημένο κομμάτι: Διπλάσια
Αγαπημένος στίχος:
«Ερωτεύεσαι το βυθό κι ας έχει νάρκες, θέλει κουράγιο να αναδυθείς προς τις βάρκες»
Με πλήρη ειλικρίνεια, ο Λεξ ποτέ δε μου έκανε εντύπωση. Στο κλασσικό πλέον «Δε μας Ξες Καλά» ως επί το πλείστον ήταν στη σκιά του Μικρού Κλέφτη και στα μετέπειτα Βορ.Ας. τα punchlines του δε μου έκαναν κλικ με τίποτα. Έτσι, δεν περίμενα και πολλά κατεβάζοντας το δίσκο του, λίγο κλασσικό represent, δέκα πεζές ατάκες και φλυαρία... Περιττό να πω πως δεν έχω πέσει πιο έξω στη ζωή μου, το «Ταπεινοί και Πεινασμένοι» είναι hands down ο καλύτερος δίσκος του 2014.
Αν το «Ρίμα για Χρήμα» σαν εμπειρία είναι ο Τάκης να σου δίνει ραντεβού στο Μοναστηράκι και να σε ξεναγεί στην Αθήνα του 1999, το «Ταπεινοί και Πεινασμένοι» είναι μια βόλτα με τον Λεξ στη Θεσσαλονίκη του 2014. Κι ενώ ο Τάκης εκτός απ’ την ωμότητα της ΖΝ ζωής είχε χώρο να σου γράψει και για τη γκλαμουριά του να γυρνάς Σάββατο βράδυ σε ακριβά μαγαζιά και να κερνάς με το χρήμα που σου ‘φερε η ρίμα και την άνεση που παρείχε η ήδη διογκωμένη οικονομική φούσκα της Ελλάδας των 90s, ο Λεξ πασχίζει για αναπνοές στα συντρίμμια της προαναφερθείσας φούσκας. Δεν έχει χώρο για χαμόγελα το ΤΚΠ, είναι γκρι σαν το εξώφυλλό του, σαν το σκίτσο του αστικού τοπίου της Θεσσαλονίκης του σήμερα που σκιαγραφεί ο Λεξ μέσα από μεστές αφηγήσεις, quotable αργκό και ωμές εικόνες. Ο δίσκος δεν έχει κρεσέντο, είναι μια σειρά εξομολογήσεων μιας βίαιης καθημερινότητας αλλά αποφεύγει το χιπ-χοπ στερεότυπο εκθειασμό αυτής της βίας. Αντίθετα, αποφεύγοντας οριακά την κατάθλιψη, δείχνει τα σημάδια που σου αφήνει το αστικό τοπίο και μια τάση φυγής και αποφυγής μέσα από αναφορές σε ταινίες, μαλακά ναρκωτικά και όνειρα για την μεγάλη «δουλειά» που θα γίνει η διέξοδος απ’ το βούρκο.
Αγαπημένο κομμάτι: Οι Λοβοτομημένοι
Αγαπημένος στίχος:
«Έχω ορέξεις βραδινές να τεστάρω αν αντέχουν, γιατί αλητεύω από τις μέρες του “Να τους Δω να Τρέχουν”»
Πηγη: Solmeister – poca.gr