Ο Χρήστος στη γη της Απαγγελίας

Τόσα χρόνια, τόσα κομμάτια, διάσπαρτα σε cd, χύμα, αμιξάριστα και ακυκλοφόρητα. «Λάγνη που θα βρούμε κομμάτια σου;». Η απάντηση ήταν «Ψάξε στο internet και κάτι μπορεί να βρεις». Ο λόγος είναι ότι για μένα, ένα κομμάτι τελειώνει σαν διαδικασία, όταν το πάρω σπίτι και το ακούσω, όταν το δώσω στους δικούς μου ανθρώπους με την κρυφή ελπίδα να μου πουν «Ωραίο στίχο έγραψες Χρηστάρα…». Τίποτα άλλο.

Οι ΝΤΠ. είναι το όχημα μου σε αυτή την ιστορία. Κάποια στιγμή κάποιος με ρώτησε. «Είσαι στους ΝΤΠ;» και του απάντησα αυθόρμητα «Δεν είμαι στους ΝΤΠ. Οι ΝΤΠ. είναι ένα δημιούργημα μου, εμένα και του Ιωσήφ, δεν του ανήκω εγώ, αυτό μου ανήκει». Μετά από σκέψη όμως κατάλαβα ότι αυτό που δημιουργήσαμε, έγινε μεγαλύτερο από εμάς σαν οντότητα, σαν ιδέα και σκέψη. Συγκλονίστηκα. Τότε κατάλαβα, πως ο ρόλος μου είναι να υπηρετώ το όχημα μου, και να το αναπτύσσω, μέσα από σεβασμό για αυτό και για τη μουσική μου.

Χρόνια πολλά, έβλεπα φελλούς να επιπλέουν και να βλάπτουν ότι αγαπώ. «Ο χρόνος» έλεγα μέσα μου «είναι ο μόνος κριτής». Στο τέλος έπαθα ανοσία. Στο μυαλό μου πάντα είχα τους στίχους του Εύθυμη «Έχω προσέξει, την κάθε γραμμή και την κάθε λέξη, κι αν αξίζει να τη βάλεις στο cd σου να παίξει…». Κοίταξα τη πάρτη μου και έκανα ότι μπορούσα εγώ καλύτερο, ερμηνευτικά και στιχουργικά με ότι θέμα και αν καταπιάστηκα. Αν ήταν αστείο, ήθελα να είναι πρωτότυπο και έξυπνο, αν ήταν ερωτικό, ήθελα να είναι πέρα ως πέρα αληθινό, αν ήταν για μένα, αν δεν ένιωθα, δεν έγραφα…

Σεπτέμβριο του 2009 λοιπόν (απ’ όσο ξέρω τουλάχιστον) θα έρθει η στιγμή, που ο κόπος 2 χρόνων ηχογραφήσεων, αντεγκλήσεων, εξόδων και απόδοσης όλης της ενέργειάς μας θα βγει στο κοινό υπό το όνομα “Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν”. Πιστεύω σε αυτή τη δουλειά, όσο δεν πίστεψα ποτέ στη ζωή μου σε τίποτα άλλο. Ξέρω τη hiphop σκηνή σαν την παλάμη μου και ξέρω πως ο Ιωσήφ είναι στους top 5 παραγωγούς αυτής, από Σεπτέμβριο αισίως η άποψη μου αυτή θα επιβεβαιωθεί.

Πέρα από το ΝΤΠ. όμως, εγώ πάντα έγραφα κομμάτια γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Πνιγόμουν. Και μαζεύτηκαν πάρα πολλά. Κάτω από την πίεση της κάθαρσης λοιπόν και λόγω της αίσθησης χρέους απέναντι στα δημιουργήματα μου, συγκέντρωσα τα τραγούδια που αγάπησα περισσότερο και τα δίνω σε εσένα, χωρίς να σε ξέρω καν και χωρίς να ζητάω αντάλλαγμα για αυτό.

Είπα να πω το mixtape αυτό “Δίνομαι και γίνομαι”, “Ποιος είναι ο Πανοηλίας” ή “Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις”, θέματα τα οποία με εκφράζουν στο έπακρο. Αυτό το δίπτυχο, αποτελεί τους πυλώνες που στήριξα τη ζωή μου. Αποφάσισα τελικά να το πω “O Χρήστος στη γη της απαγγελίας”, γιατί παραπέμπει στον προσωπικό μου παράδεισο, στις ηχητικές ροές που με μαγεύουν από 13 χρονών.

Πλέον όντας 27, νιώθω ότι άλλαξα, νιώθω πως δεν είμαι ο τυπικός hiphopper και βασικά ποτέ δεν θα ήθελα να γίνω. Fans δεν υπάρχουν στη ζωή μου, τις groopies δεν τις εκτίμησα ποτέ μου, τους 17χρονους ράπερς τους θεωρώ γραφικούς καθότι ξέρω ότι μετά από 10 χρόνια που θά’ρθουν στην ηλικία μου για το 95% το hiphop θα αποτελεί μια μακρινή ανάμνηση, μιας εφηβικής του φάσης. Νιώθω ότι μεγάλωσα.

Αν λοιπόν, σου πει κάτι το mixtape αυτό, τότε καλώς, έστειλα μήνυμα σε έναν άγνωστο παραλήπτη και αυτός το συνέλλεξε. Νιώθω ότι κάποιος με νιώθει εκεί έξω και ότι δεν είμαι ο μόνος 27χρονος που παρεκκλίνει η σκέψη του και η συμπεριφορά του, όχι από ναρκωτικά αλλά από ιδεολογία. Αν πάλι δεν σου πει τίποτα το mixtape, δεν τρέχει αδερφέ, καλά να είμαστε και συ και γω και να κάνει ο καθένας τη δουλίτσα του, χωρίς να ενοχλεί τον άλλο.

Σου αρέσει δεν σου αρέσει, ένα πράγμα δεν μπορείς να μου αρνηθείς ποτέ. Πως ότι έγραψα ήταν αληθινό και πως το έκανα με προσοχή και σεβασμό για τον ακροατή μου, κάποιον άνθρωπο εκεί έξω, που δεν γνωρίζω, όπως έκαναν για μένα κάποτε ο Κώστας, ο Μιχάλης, ο Νικόλας και ο Ανδρέας, ο Αρτέμης και ο Ευθύμης και τόσοι άλλοι…