Το θέμα τώρα είναι ότι ο χρόνος ,τουλάχιστον στην μη-σχετικιστική κβαντομηχανική, δεν έχει τελεστή,όπως όλα τα υπόλοιπα φυσικά μεγέθη. Ο χρόνος λοιπόν δεν θεωρείται φυσικό μέγεθος(παρατηρήσιμη ποσότητα-observable),αλλά μία φυσικά παρατηρούμενη παράμετρος. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι;Ο χρόνος χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει καταστάσεις. Δεν μπορεί να είναι φυσικό μέγεθος(παρατηρήσιμη ποσότητα) αφού τα φυσικά μεγέθη είναι μια συνάρτηση αφτού που θεωρούμε κατάσταση του συστήματος.Μα,η κατάσταση ενός συστήματος είναι συνάρτηση του χρόνο εξ'αρχής και εξ'ορισμού,και κατά συνέπεια ο χρόνος είναι η ανεξάρτηση μεταβλητή.
Από την άλλη τώρα,η κβαντική θεωρία πεδίου συμβαδίζει πλήρως με την ειδική σχετικότητα,και θα πρέπει,αναγκαστικά,να μεταχειριστούμε τον χρόνο επί ίσοις όροις με τον χώρο.
Οπότε 2 τα τεινά. Είτε θα μετασχηματίσουμε τις χωρικές συντενταγμένες σε παράμετρους,είτε θα μετασχηματίσουμε τον χρόνο σε παρατηρήσιμη ποσότητα. Κάποιος εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί εάν αυτές οι δύο διαφορετικές διαδρομές μπορούν να δώσουν διαφορετικά αποτελέσματα,αλλά εν τέλει,οι δυο διαφορετικές προσεγγίσεις δίνουν τα ίδια αποτελέσματα.
Πάντα όμορφα γλεντούσε και δεν έκανε κακό
και τον αγαπούσαν όλοι,μέσα στο Βοτανικό