Στίχοιμα - Μηχανές (Στίχοι τραγουδιών) ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ βοήθεια με λάθη.

Στίχοιμα - Είμαι λάθος


Είμαι λάθος, δεν θέλω να είμαι σωστός,
γιατί, γουστάρω αυτό που είμαι καταβάθος,
κάφρος, γιατί αν δεν ήμουν αυτός,
κάτι όλα αυτά τα χρόνια θα είχα κάνει λάθος. (x2)

Λάθος και πάλι λάθος,
γεννήθηκα σε λάθος κλινική,
λάθος μέρα και λάθος εποχή,
λάθος που σήμερα το σκέφτηκα σε βάθος,
είμαι απ'αυτούς που κάνουνε τα λάθη τους με πάθος,
είμαι κάφρος, κάνω και ένα λάθος κάθε μέρα,
ένα λάθος, από σωστή μητέρα και πατέρα,
και τα λάθος παιδιά, πάνε σε λάθος σχολειά,
κάνουνε λάθος φίλους και έχουν λάθος μυαλά,
οπότε πώς, πώς περίμενες να είμαι σωστός,
αφού ο κόσμος που μου φτιάξανε είναι λάθος και αυτός,
αφού στη χώρα μου οι πολιτικοί είναι λάθος κατά βάθος,
και οι αστυνομικοί πυροβολούνε κατά λάθος,
αχά, στον τόπο μου σκοτώνονται παιδιά,
και εσύ μου λες πως είναι λάθος να φοράω φαρδιά,
άντε γαμήσου, εσύ, η μάνα σου και η αδερφή σου,
εγώ σωστός μέσα μου, εσύ σωστός ντύσου,
υπάκουσε στο νόμο τους, εγώ στον λάθος δρόμο τους,
είμαι κραυγή απ'τον πόνο τους, είμαι ένας λάθος κλώνος τους,
οι άνθρωποι μεγάλωσαν με ψέμα και πάθη,
η ιστορία γράφεται με αίμα και λάθη.

Είμαι λάθος, δεν θέλω να είμαι σωστός,
γιατί, γουστάρω αυτό που είμαι καταβάθος,
κάφρος, γιατί αν δεν ήμουν αυτός,
κάτι όλα αυτά τα χρόνια θα είχα κάνει λάθος. (x2)


Είμαι το λάθος αποτέλεσμα σωστής ανατροφής,
και σωστή επιρροή μιας λάθος συναναστροφής,
έχω κρίνει, λάθος πράγματα έχω συγκρίνει,
έχω ευθύνη κάθε λάθος που'κανα για κάποιους,
υπηρέτησα λάθος Ελλάδα, λάθος μονάδα,
λάθος σώμα, όπως λάθος κάθε αυτόχειρα πτώμα,
αφού ακόμα, ακόμα δεν ξεδίψασε το χώμα,
λάθος υπηρεσία, σκοπιά και λάθος ώρα,
ασχολήθηκα με μία λάθος κοινωνία,
μια λάθος εκκλησία, μια γαμημένη αστυνομία,
μία λάθος φάση που το σεβασμό έχει χάσει,
και κάθε δέκα χρόνια επαναλαμβάνει λάθη,
σαν γκόμενος, σαν φίλος λάθος, σαν αδερφός λάθος,
είμαι ένας γιος λάθος που κάνει τα πάντα λάθος,
σαν στιχουργός λάθος και σαν εχθρός λάθος,
δεν ήμουνα ποτέ σωστός, θα είμαι πάντα κάφρος.


Είμαι λάθος, δεν θέλω να είμαι σωστός,
γιατί, γουστάρω αυτό που είμαι καταβάθος,
κάφρος, γιατί αν δεν ήμουν αυτός,
κάτι όλα αυτά τα χρόνια θα είχα κάνει λάθος. (x2)




Ημερόλογιο μηχανών. Ημέρα 430.
Οι μηχανές μας προαυλίζουν κάθε πέντε μέρες μαζί.
Αρκεί να μη μιλάμε ο ένας με τον άλλον.
Οι ανθρώπινες σχέσεις απαγορεύτηκαν.
Ο κόσμος είναι επίπεδος τελικά.
Οι άνθρωποι απέτυχαν να υπάρχουν.
Κοίτα με πως κρέμομαι από τα τσαμπιά του χρόνου.
Πέφτω και με τρώνε πουλιά.
Ο άνθρωπος είναι γεράκι και ποντίκι, λιοντάρι και λαγός.
Έχω καιρό να δω.
Ο ζωολογικός κήπος της πόλης έγινε το κεντρικό νεκροτομείο.
Οι άνθρωποι μειώνονται αισθητά.
ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ

Μοναδικός καβαλάρης πάνω απ'την Βίσση την Σοφία τρέλα,
τόσο trash που μ'αγαπάει του Καρβέλα.

Στίχοιμα feat Dask - Άνθρωποι

Οι άνθρωποι με'κάναν κτήνος και τους έχασα,
κι οι Μηχανές με'κάναν άνθρωπο και ξέχασα,
όσοι μ'αγάπησαν μου δώσαν μια και έπεσα,
και όσοι με μίσησαν με αγαπούσαν έμμεσα. (x2)

Υπάρχουν άνθρωποι που πέφτουν απ'τον ένατο,
είναι και αυτοί που δεν μ'αντέχουν ένα τέταρτο,
υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν πιωμένοι,
γιατί δεν έχουν σπίτι κάποιον να τους περιμένει,
γιατί, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουνε κάτι,
και ψάχνουν καταφύγιο απόψε σ'ένα κομμάτι,
υπάρχουν άνθρωποι που σ'έχουνε στο μάτι,
ρουφιάνοι, περιμένουν απλά να γυρίσεις πλάτη, (ναι)
υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στα παραμύθια,
και άνθρωποι που ψάχνουν να φάνε μες στα σκουπίδια,
υπάρχουνε και αυτοί που σ'αγαπούν στ'αλήθεια,
και εκείνοι που απλά σ'αγαπάνε από συνήθεια,
υπάρχουν κι άλλοι που πιστεύουνε στο κράτος,
κι άλλοι που περιμένουν τι θα πει ο Ευαγγελάτος,
υπάρχουνε και αυτοί που με' στείλαν στο διάολο,
γιατί ήμουν από'κείνο που αντέχανε κάτι άλλο,
άκου φίλε, οι άνθρωποι στον κόσμο μου τελειώνουν,,
το αίμα γίνεται νερό και οι καρδιές παγώνουν,
και αν ο άνθρωπός σου είναι μηχανή και δεν το ξέρεις,
οι μηχανές είναι άνθρωποι μόνο όσο τους συμφέρεις.

Οι άνθρωποι με'κάναν κτήνος και τους έχασα,
κι οι Μηχανές με'κάναν άνθρωπο και ξέχασα,
όσοι μ'αγάπησαν μου δώσαν μια και έπεσα,
και όσοι με μίσησαν με αγαπούσαν έμμεσα. (x2)

Υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε με το μήπως,
και άλλοι γνωρίζουν γι'αυτό λεν' συνέχεια ίσως,
κάποιοι αγαπάνε για να μάθουνε το μίσος,
και άλλοι συνήθησαν γι'αυτό δεν έχουν ήθος,
κάποιοι δεν νοιάζονται για το αύριο ζούνε τ'απόψε,
και είναι και άλλοι που δεν θέλεις να'χεις πάρε-δώσε,
υπάρχουν άνθρωποι που δένεσαι μαζί τους,
ένα βράδυ όμως μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή τους,
υπάρχουν άνθρωποι που πνίγονται σε κουταλιές νερό,
και άλλοι ζούνε τους δικούς τους πριν γίνουν δεκαοκτώ
υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν και ζουν με τον πυρετό,
και άλλοι που'χάσαν τα μυαλά τους τελείως για χίλια ευρώ,
καποιοι δεν ξέρουν από παραμύθια, μάθαν τη παραμύθα
και τριγυρνάνε να τη βρούνε και είναι κρίμα,
αφού η μητέρα τους όλο έλειπε τη νύχτα,
υπάρχουν άνθρωποι που γδύνονται για χρήμα,
η πόλη Αθήνα και έχω φτάσει τριάντα χρονών,
ψάχνοντας λίγο λογική μέσα στον οίκο των τρελών,
και αφού όλοι οι άνθρωποι πεθάνανε στα πόδια Θεών,
τότε η επόμενη γενιά είναι η γενιά των Μηχανών.



Ημερολόγιο μηχανών, ημέρα άγνωστη. 11 και 34.
Σήμερα είναι όλα ανήσυχα, οι μηχανές εκτελούν κόσμο στη περίμετρο.
Ακούγεται ότι η πρώτη και η δεύτερη φάλαγγα κινούνται προς τα εδώ.
Στη πύλη του στρατοπέδου η ίδια φράση.
Είκοσιτρείς και πενήντα. Μύριζει καμμένη σάρκα απ'το προαύλιο και ακούγονται ουρλιαχτά.
Οι φάλαγγες βηματίζουν, το νιώθω. Αδειάζουν κελιά.
Αλήθεια πες μου, ήσουν εδώ ποτέ;
Άκουσες ποτέ την κραυγή της θάλασσας; Εγώ ποτέ.
Συναίνεσες ποτέ; Εγώ ποτέ.
Εικοσιτρείς και πενηνταοχτώ και οι μηχανές είναι στον διάδρομο.
Η τελευταία γραμμή στη σελίδα αυτού του βιβλίου γράφει: "Θάνατος στις μηχανές".
Σε κρύβω για να σε βρουν, αυτοί που ψιθυρίζουν για να τους ακούσουμε.
Δώδεκα ακριβώς.
ΤΕΛΟΣ

Μοναδικός καβαλάρης πάνω απ'την Βίσση την Σοφία τρέλα,
τόσο trash που μ'αγαπάει του Καρβέλα.

από το μηχανές και intro όποιος μπορεί ας τα γράψει.

Μοναδικός καβαλάρης πάνω απ'την Βίσση την Σοφία τρέλα,
τόσο trash που μ'αγαπάει του Καρβέλα.

Στίχοιμα - Γενιά μες στα σκουπίδια

Τα παιδιά στην γειτονιά κάνουνε πλάκα,
και στην πλατεία κοροϊδεύουν το βλάκα,
στο δεύτερο πάλι γαμάνε την πουτάνα,
δεν έχω διάβασμα παράτα με ρε μάνα,
μέρα τη μέρα κάθε Δευτέρα,
ειν' η ανάγκη που ξυπνάει τον πατέρα,
και στους φιλούσανε μες στο μυαλό μια σφαίρα,
να γίνει λέρα για να κυβερνάς γαλέρα,
ειν' η οικογένεια μες την σχιζοφρένεια,
ο κοινωνικός ιστός έχει σπάσει με κάθε έννοια,
γι'αυτό πηδάνε τα κάγκελα του σχολείου,
για να παν' να χτυπηθούν με τα Μ.α.τ. μες την Σταδίου,
δεν φταίει η εφτά δεν φταίει η δεκατρία,
δεν φταίει η original φταίει η διαιτησία,
γι'αυτό ήσουν στα κάγκελα τις τέσσερα προχθές,
γι'αυτό θυμάσαι μάγκα μου την σκεπαστή και κλαις,
δεν παίζει ελπίδα παίζει αδιαφορία,
έξω από το σπίτι βία μέσα η αγωνία,
πάλι τα ίδια αυτή ειν' η αλήθεια,
στέλνουν ακόμα μια γενιά μες στα σκουπίδια.

Δεν παίζει ελπίδα μάγκα το είδα,
θέλουν ακόμα μια γενιά με αλυσίδα,
γιατ'ειν' αρχίδια πάλι τα ίδια,
θέλουν ακόμα μια γενιά μες στα σκουπίδια.

Ειν' η οργάνωση μες στην αποχαύνωση,
παίζει ελευθερία λόγου μα δεν έχεις άποψη,
δεν φταις εσύ φταίει η πουτάνα η tv,
κι ένα σχολείο που σε πήγε σαν πρόβατο στο σφαγείο,
σαν τον μπαμπά σου σαν τον παππού σου,
σ'έχουν για πέταμα σαν όλους τους δικούς σου,
γι'αυτό σου φταίνε όλα και σ'ακούω να βρίζεις,
γι'αυτό αυτούς που ψήφισαν αυτοί κι εσύ ψηφίζεις,
ειν' η αλυσίδα είναι η σφύγκα,
που σέρνει όλες τις γενιές μες στα σκουπίδια,
και 'συ κάθε 25η κι 8η πιόνι,
μου κρεμάς την σημαία έξω απ'το μπαλκόνι,
είναι το story που 'μαθα στ'αγόρι,
για οταν τραβάει η ζωή το ανηφόρι,
και αν είναι ίδιο το παιδί ίδιο να μείνει,
το κράτος σκοτώνει το αλλιώτικο με ηρωίνη,
τα παιδιά στην γειτονιά δεν κάνουν πλάκα,
και στην πλατεία τον τρελάνανε τον βλάκα,
στο δεύτερο μάλλον παντρεύτηκε η πουτάνα,
και ένα χρόνο τώρα μου ΄χεις λείψει μάνα.

Δεν παίζει ελπίδα μάγκα το είδα,
θέλουν ακόμα μια γενιά με αλυσίδα,
γιατ'ειν' αρχίδια πάλι τα ίδια,
θέλουν ακόμα μια γενιά μες στα σκουπίδια.

Ημερολόγιο Μηχανών. Ημέρα 203.
Ακούω βήματα απ'έξω κι η περίμετρος σωπαίνει.
Οι Μηχανές μας πείσανε πως για όλα φταιν οι άλλοι.
Ο διπλανός κι ο από πάνω ο δυνατός κι ο αδύνατος.
Και 'μεις ζαλισμένοι από αρώματα, συνεχίζαμε να κοιτάμε της οθόνες του τίποτα.
Και τώρα που μας κάνανε χίλια κομμάτια, βρήκαμε μάτια για να δούμε και φωνή για να φωνάξουμε.
Στην σφραγίδα των Μηχανών υπάρχει μια φράση,
"Εκεί κρύβεται η αλήθεια αλλά τώρα είναι αργά."
Αργά για να νιώσουμε.

Μοναδικός καβαλάρης πάνω απ'την Βίσση την Σοφία τρέλα,
τόσο trash που μ'αγαπάει του Καρβέλα.

Ευχαριστώ να είσαι πολύ καλά μαν.

Μοναδικός καβαλάρης πάνω απ'την Βίσση την Σοφία τρέλα,
τόσο trash που μ'αγαπάει του Καρβέλα.

Στίχοιμα - Intro

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 1.
Το παγωμένο σύρμα μου κόβει τα δάχτυλα και ο κάλυκας αιωρείται ανάμεσα στη στιγμή και την αιωνιότητα. «Κάτω το κεφάλι» μου φώναξες. «Σκύψε, γονάτισε».
Οι μηχανές έχουν καταλάβει το κέντρο και οι δειλές ψυχές που φτιάχναν για χρόνια στο σκοτάδι πέφτουν σαν άστρα από τα μπαλκόνια της ανάγκης και της περηφάνειας.
Δεν θέλω. Βλέπω τους ψηλούς σαν τις σκιές, σκοτώνουν στα σοκάκια ξένους.
Και κάτι γυναίκες, ομοιόματα ανθρώπου χαρίζονται. Χιλιάδες βιασμοί από την 3η φάλαγγα.
Οι άρρωστοι εκτελούνται πρώτοι. Νοσοκομεία κρεματόρια. Το ξεσκαρτάρισμα ξεκίνησε. Άχρωμες και έγχρωμοι. Στο αίμα που κύλησε απ’τον πρώτο άγνωστο που πήδηξε το χαντάκι του 7ου, αναδύθηκαν οι καβαλάρηδες της αποκάλυψης.
Έλα μαζί μου. Θα σου πω για τη γέννηση και το θάνατο.
Για αγάπη και ανοχή. Στα γράφω για να τα βρίσκεις. Στα ψιθυρίζω για να τα ακούσεις.
Στην Αυλώνα πίσω από το τείχος ακούγονται παιδιά.
Τραγουδούν ένα τραγούδι για εκείνη τη νύχτα. Τη πιο μεγάλη νύχτα του κόσμου.

Μοναδικός καβαλάρης πάνω απ'την Βίσση την Σοφία τρέλα,
τόσο trash που μ'αγαπάει του Καρβέλα.

Στίχοιμα - Δικό μου

Τα βήματα μου είναι βαριά ψάχνω την άκρη μου,
ψάχνω τον πόνο μου γιατί έχασα το δάκρυ μου,
θέλω να φτύσω τοίχους για να γκρεμίσω,
κι ότι κάποτε ήτανε δικό μου θέλω πίσω,
θέλω πίσω τα τσακάλια απ'το σχολείο,
να γράψω θέλω τους πρώτους στίχους μες στο θρανίο,
ένα τσιγάρο πρωινό και μία μπάλα,
ήμουν καλό παιδί μα όχι παιδί σαν τ'άλλα,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
το Γιώργο τον Σπύρο και απ'την Αγγλία έναν αδερφό μου,
δύο κασέτες και το walkman το παλιό μου,
και μία ξήγα καλή απ'τον κολλητό μου,
θέλω να πάρω πίσω τις παλιές μου μέρες,
καυτά Σαββατοκύριακα κι ασπρόμαυρες Δευτέρες,
θέλω να πάρω πίσω τις παλιές μου νύχτες,
νύχτες που αυτοκτονούσα από τους λεπτοδείκτες,
θέλω να πάρω πίσω το χαμένο χρόνο,
θέλω μία ανάσα να πάρω τίγκα οξυγόνο,
θέλω να πάρω πίσω όσα ήτανε δικά μου,
πουτάνες φέρτε μου πίσω όλα τα λεφτά μου.

Θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω πίσω κάθε φίλο μου κάθε αδερφό μου.
Θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω πίσω το χώμα την γη τον ουρανό μου.

Θέλω ν'ακούσω πάλι την φωνή του κόσμου,
τις πέντε συμβουλές που μου 'χε δώσει ο αδερφός μου,
θέλω να θυμηθώ και 'κείνο το βιβλίο,
που ο έρωτας τους κάνει κι αυτοκτονούν κι οι δύο,
θέλω ν'αράξω πάλι στο παλιό μου σπίτι,
Παλαιάς Καβάλας κάτι Άγιο Σπυρίδωνα στο city,
ένα κροσέ του δασκάλου μου μες στην μύτη,
και μια πουτάνα ενός κερατά ασφαλίτη,
θέλω να πάρω πίσω το παλιό μου αμάξι,
είναι Mazda μαύρο 323 που το 'χα κάψει,
θέλω να δω ξανά τον πιο καλό μου δίσκο,
θυμάμαι ποιον λέγεται Μηχανές μα δεν τον βρίσκω,
θέλω να περιμένω πάλι έξω απ'το An (Club) ,
θέλω να 'μαι από κάτω θέλω να ξανά γίνω fan,
κι αν ήξερα από την αρχή τι παίζει ρε man,
θα τους έγραφα στ'αρχίδια μου θ'άκουγα μόνο Pun.

Θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω πίσω κάθε φίλο μου κάθε αδερφό μου.
Θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω πίσω το χώμα την γη τον ουρανό μου.

Ημερολόγιο Μηχανών. Ημέρα 156.
Και που κάτι προσπαθεί ν'αναβλήσει απ'τις αναμνήσεις.
Ψίθυροι ακούγονται αλλά όχι στις σκοτεινές γωνίες και στενά.
Πίσω απ'τα κάγκελα στις αγορές του κόσμου, υπάρχουν ομάδες που δεν κινούνται με σκοπό.
Κινούνται με λόγο. Πόσες φορές προσπάθησα να δω πίσω απ'την μάσκα σου?
Και 'συ βιαζόσουν.

Μοναδικός καβαλάρης πάνω απ'την Βίσση την Σοφία τρέλα,
τόσο trash που μ'αγαπάει του Καρβέλα.

Στίχοιμα - Μηχανές

Είμαστε δυο χιλιάδες χρόνια απ’ την γέννηση του Χριστού,
αιώνας εικοσιένα αρχές του πρώτου μισού,
πλανήτης Γη τρέπεται σε φυγή αιμορραγεί,
από ουλές που αφήνει η μάχη με τις μηχανές,
οι άνθρωποι είναι λίγοι ο φόβος τους τυλίγει,
οι μηχανές βγαίνουν κάθε μέρα για κυνήγι,
από πόλεις σε χωριά από νησιά σε βουνά,
δεν μπορούμε να κρυφτούμε βλέπουν από ψηλά,
μας κλείνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης σε πόλεις,
μας κρατάνε κάτω μέσω νικοτίνης και αλκοόλης,
μέσω τοξινών και μέσω ευθυνών,
μας κρατάνε ψηφοφόρους βουλευτών μηχανών,
αναλώσιμοι αντιδραστικοί μη βιώσιμοι,
όσοι αντιστέκονται είναι βροτοί και πόσιμοι,
γνώριμοι πολλοί σαν τακτική των Ναζί,
η διαφορά είναι πως με τις μηχανές ζούμε μαζί,
ψηφίζουμε μαζί μα δε πεθαίνουμε μαζί,
αυτοί φεύγουν ένας ένας εμείς όλοι μαζί,
κι είναι ντροπή για όποιον τα σκέφτεται και δεν ντρέπεται,
σ’ αφήνω κάποιος έρχεται και μάλλον είναι.

Ρεφραίν
Μηχανές σαν κι αυτές που γνώρισες εχθές,
Μηχανές από παρατάξεις πολιτικές,
Μηχανές από δυνάμεις αστυνομικές,
Μηχανές δεξιά αριστερά όπου θες.

Είμαστε δυο χιλιάδες χρόνια απ’ τον θάνατο του Χριστού,
αιώνας εικοσιένα ψάχνει νέο Ιησού,
εδώ Αθήνα οι μηχανές ψάχνουνε κάθε μήνα,
τα κελιά μας οι οθόνες τους κλέβουν τα όνειρά μας,
κοιτάνε μήπως μας περίσσεψε καθόλου ήθος,
οι έχοντες πυροβολούνται αδιακρίτως,
η τροφική μας αλυσίδα φθίνει λίγοι έχουν απομείνει,
θέλουνε να πεθάνουμε αργά και με οδύνη,
οι μηχανές υπάρχουν φτιάχνουνε φαρμακευτικές,
και μας εμβολιάζουν με άγνωστες φόρμουλες,
είναι γνωστό που λες το ξέρουνε παντού,
πως θέλουν να προβούν σε μείωση του πληθυσμού,
θέλουν άρρωστους να πληρώνουνε τις φόρμουλες,
νεκρούς νωρίς για να γλιτώνουν οι ασφαλιστικές,
αδύναμους ψυχικά νεκρούς και ακίνδυνους,
καταναλωτές αδηφάγους ιδανικούς,
σκλάβους αύριο το πρωί πάλι πριν φύγει το σκοτάδι,
θα με ξυπνήσει η μηχανή που έβαλα από το βράδυ,
δεν ξέρω τι μέρα είναι και τι μήνας,
είμαι τρόφιμος στρατοπέδου συγκέντρωσης Αθήνας.

Μηχανές σαν κι αυτές που γνώρισες εχθές,
Μηχανές από παρατάξεις πολιτικές,
Μηχανές από δυνάμεις αστυνομικές,
Μηχανές δεξιά αριστερά όπου θες.

Στο σπίτι μου στην δουλειά μου μπροστά μου ΜΗΧΑΝΕΣ,
στους δρόμους μας στις πόλεις τους νόμους φτιάχνουν ΜΗΧΑΝΕΣ,
την μουσική κάθε πνοή ελέγχουν ΜΗΧΑΝΕΣ,
οι εχθροί μου γνωστοί και φίλοι μου ΜΗΧΑΝΕΣ.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 24.
Μάρμαρο κοινοβουλίων, μάρμαρο τάφων.
Πάνω τους καρφωμένα πανιά και σύμβολα πολέμου.
Γιατί η ίδια μάνα που σε χλευάζει είναι η ίδια μάνα που σε σκεπάζει.
Αυτό διάβαζα σε ένα διάδρομο που είχα ξαπλώσει.
Σκοτάδι, με φώτιζαν οι λέξεις.
Οι μηχανές δεν απειλούνται από τα συνθήματα των τοίχων.
Αρκεί να μην διαβάζονται.
«Είστε όλοι ένα μάτσο σκλάβοι» απάντησε η μηχανή.
Και τράβηξε τη σκανδάλη κάτω από τη σημαία

Μοναδικός καβαλάρης πάνω απ'την Βίσση την Σοφία τρέλα,
τόσο trash που μ'αγαπάει του Καρβέλα.

Στίχοιμα - Νιώσε μας

Ξεκινήσαμε μια μέρα από τους τόπους του τίποτα,
με βάρκες που χάθηκαν στον ορίζοντα,
κάποιοι από μας γίνανε ένα με τα κύματα,
κι άλλοι κάνανε στην Ευρώπη τα πρώτα βήματα,
νιώσε μας στέγη δουλειά κι αγάπη δώσε μας,
είμαστε αδύναμοι και 'μεις όπως και οι χώρες μας,
νιώθουμε παράνομοι σε μια πατρίδα άγονη,
άκου τις κραυγές των λαών κι όχι του Άδωνη,
νιώσε μας κοίτα μας τι σου θυμίζουμε?
Έλληνες του '50 πιάτα καθαρίζουμε,
γελαστοί σκούροι τύποι που βλέπεις στα φανάρια,
και τους θυμώνεις που σου πλένουνε τα τζάμια,
ξέρεις δεν θα ήθελα να ήμουνα εδώ,
έχω πατρίδα οικογένεια και εγώ,
Έλληνα στη χώρα μου έχει εμφύλιο και χούντα μην ξεχνάς,
και εδώ είχατε εμφύλιο και χούντα,
νιώσε μας κανείς εδώ δεν ήρθε για να κλέψει,
ήρθαμε για δικαίωμα στο όνειρο στη σκέψη,
δεν πιστεύουμε στον ίδιο θεό μα έχουμε ένα κοινό,
και τους δυο πολιτικοί μας έχουν κλέψει.

Νιώσε μας αν θέλεις λίγη αγάπη δώσε μας,
στέγη δουλειά αξιοπρέπεια σώσε μας,
μόνο μη λες να φύγω δεν έχω που να πάω,
πατρίδα μου ειναι το χώμα που τώρα πατάω,
γι'αυτό νιώσε μας αν θέλεις λίγη αγάπη δώσε μας,
στέγη δουλειά αξιοπρέπεια σώσε μας,
μόνο μη λες να φύγω δεν έχω που να πάω,
πατρίδα μου είναι ότι μισώ και ότι αγαπάω

Είμαι το παρελθόν σου είμαι οι ενοχές σου,
είμαι η δουλειά που δε θα έκανες ποτέ σου,
είμαι τα όνειρα μου δίπλα στα όνειρα σου,
και τα παιδιά μου να παίζουν με τα δικά σου,
στην ίδια τάξη στο ίδιο άστυ,
αύριο στην ίδια σχολή στην ίδια φάση,
ίσως και στην ίδια δουλειά στην ίδια λάσπη,
μάθε το παιδί σου να αγαπά το μετανάστη,
νιώσε μας αν δεν μπορείς στους μπάτσους δώσε μας,
αν νιώθεις πιο καλά στα κελιά χώσε μας,
και άμα φοβάσαι μόνος τις νύχτες,
φώναξε στην γειτονιά και 'συ τους χρυσαυγίτες,
νιώσε μας αύριο μπορεί να είσαι άρρωστος,
και το παιδί μου ίσως να 'ναι γιατρός,
ή στη χειρότερη αύριο μπορεί να 'σαι κατάδικος,
στο ίδιο κελί με μας το ίδιο να φαΐ να τρως,
για αυτό νιώσε με κάτσε δίπλα μου έλα μίλα μου,
θέλω να μου πεις τον καημό σου και εγώ την πίκρα μου,
θα βρω ελευθερία όταν στα λεωφορεία,
στην δίπλα θέση κάτσεις άνετα χωρίς φοβία,
πρόσεχε τα ghetto που φτιάχνουν δεν είναι λύση,
το ξένο θα μείνει ξένο όταν μόνο του ζήσει,
ή θα γίνουμε Astoria όπως εσείς στη Δύση,
ή μειονότητα του Saint Dennis να καίμε το Παρίσι.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 203.
Ο μεγαλύτερος μου φόβος σε αυτό το στρατόπεδο, είναι να μην σε βρούνε μνήμη μου.
Και αν πέσουν όσα γράφω στα χέρια κάποιου, θέλω να είναι παιδί.
Παιδί που να μην ξέρει να διαβάζει.
Απλά να κοιτάει το χαρτί και να φαντάζεται.
Και να αφηγείται για τον κόσμο πριν τις μηχανές.
Όσο για μένα, δεν θα σου πω ούτε ποιος είμαι, ούτε για όσα με αδίκησαν.
Εγώ με τους ανθρώπους τελείωσα.

Μοναδικός καβαλάρης πάνω απ'την Βίσση την Σοφία τρέλα,
τόσο trash που μ'αγαπάει του Καρβέλα.

Στίχοιμα - Ό,τι δεν σας κάνει

Μην με ρωτάς που πάει μην με ρωτάς τι κάνει,
μην με ρωτάς αν ζει σε θάλασσα ή σε λιμάνι,
μην με ρωτάς αν ζει μάλλον έχει πεθάνει,
έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει,
μην με ρωτάς για 'κεινον ζει στις καρδιές των λίγων,
ο μύθος λέει πως κυκλοφορεί σ'αγέλες λύκων,
μην με ρωτάς για 'κεινους για γκόμενες και φίλους,
πες μου μονάχα πως τ'αγκάθια μοιάζουνε με κρίνους,
γι'αυτό σου λέω αλάνι αυτός έχει πεθάνει,
έχει στα χέρια του τρύπες αγκάθινο στεφάνι,
και μην ακούς τις φήμες πως γράφει ακόμα ρίμες,
ότι είχε πει είναι πλέον αναμνήσεις είναι μνήμες,
είπανε τόσοι τόσα βγάλανε τόσοι γλώσσα,
και η ουσία ανακατεύτηκε με τόσα λόγια,
στα στάχια μες του χρόνου τα απέραντα αλόνια,
και τα καλύτερα του χρόνια λιώσανε σαν χιόνια,
καταλαβαίνεις τώρα έχει περάσει η ώρα,
και αυτός έχει περάσει απέναντι σε άλλη χώρα,
είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,
γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε.

Ρεφραίν:
Είπανε χάθηκε,
είπαν τρελάθηκε,
είπαν πως πήγε στην κόλαση και ξεχάστηκε,
είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,
γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε,
είπαν ωρίμασε είπαν μεγάλωσε,
και ότι τον σκότωνε γλυκά όποιον αγκάλιαζε,
μην με ρωτάς τι κάνει για μένα έχει πεθάνει,
έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει.

Μην με ρωτάς τι κάνω μην με ρωτάς που πήγα,
πετάω σαν πεταλούδα και τσιμπάω σαν την σφήγκα,
μισώ το άδικο μ'ένα μίσος μονάδικο,
πέθανα και είμαι ελεύθερος σ'ένα τρελάδικο,
μην μου ζητάς να ζήσω ούτε να σου μιλήσω,
μην μου ζητάς να πάω μπροστά έχω γυρίσει πίσω,
πίσω στην πράξη πίσω στην ίδια τάξη,
είμαι ο ίδιος κάφρος τίποτα δεν έχει αλλάξει,
γι'αυτό μ'ακούς να βρίζω γιατί έπαψα να ελπίζω,
αυτός ο κόσμος έχει αλλάξει τροχιά νομίζω,
γαμώ την πρόοδο τους και τον πολιτισμό τους,
γαμώ την μάνα τους γαμώ και τον πρωθυπουργό τους,
μην με ρωτάς τι λέω εγώ για όλα φταίω,
και έχω ξεχάσει να πονάω μην με ρωτάς αν κλαίω,
πες ότι χάθηκα πες τους τρελάθηκα,
πες πως την φάση και τον κόσμο τους σιχάθηκα,
και μην ρωτάς που θα 'μαι γιατί να σου πω φοβάμαι,
πισωγυρνάς δεν ήμουν δε είμαι ούτε θα'μαι,
πες τους πως έφυγα πες τους πως πέθανα,
γιατί όσο ζούσα ρε κουφάλες δεν σας έκανα.

Είπανε χάθηκε,
είπαν τρελάθηκε,
είπαν πως πήγε στην κόλαση και ξεχάστηκε,
είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,
γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε,
είπαν ωρίμασε είπαν μεγάλωσε,
και ότι τον σκότωνε γλυκά όποιον αγκάλιαζε,
μην με ρωτάς τι κάνει για μένα έχει πεθάνει,
έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει.


Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 262
Οι μέρες μου περνάνε, οι νύχτες μου δεν περνάνε.
Γράφω πάνω σε αυτό το ημερολόγιο για τον κόσμο που δεν θα δω.
Και για σένα που δεν θα αγαπήσω.
Λένε ότι όταν αρχίσεις να μιλάς με τον εαυτό σου αποτελεί κλινική περίπτωση.
Εγώ απλά πιστεύω ότι το υποσυνείδητο αποσχίζεται της βιωματικής λογικής και το υποκείμενο έλκεται σε κατάσταση εσωτερικής διένεξης την οποία εξωτερικεύει.
Εδώ μέσα καταρρέω. Είσαι ακόμα εκεί;

Μοναδικός καβαλάρης πάνω απ'την Βίσση την Σοφία τρέλα,
τόσο trash που μ'αγαπάει του Καρβέλα.