ακροβατώ σ'ενα πλανήτη που άλλοι 'φτιαξαν εκει που το συναίσθημα φωνάζει ασφυκτιώ εκει που λέξεις χάνονται καθώς τις μεταλλάξαν και σίγουρα φοβάσαι να σου λένε σ'αγαπώ νιώθω τα πράγματα ν' αλλάζουνε, να χάνομαι, να πιάνομαι σε σκέψεις που με κάνουν να εκφραστώ μα είναι η θλίψη και οι τύψεις που αισθάνομαι που δεν με αφήνουν ήσυχο ούτε να κοιμηθώ για τα αισθήματα ζούμε, για αυτά πεθαίνουμε γι' αυτό και το χαμόγελο είναι μεταδοτικό πάντα με θετικό το πρόσημο να προχωράς στις μέρες που περνάς σε δυσκολίες στο συνιστώ μες στη γκριζούπολη που ζεις κάνε ό,τι θες μόνο μη δίνεις συμβουλές γιατί σ'αγγίζει το ευρώ οι μέρες που 'ρθανε γεμάτες απειλές είναι το χρήμα μια αρρώστια τρέμω να μην μολυνθώ απ' το καιρό που ο άνθρωπος έγινε αντάλλαγμα κατάλαβα πως μόνη λύση πια είναι ο ουρανός μα έχει συνάλλαγμα για να βρεθείς ψηλά είναι όλα κάλπικα, φοβάμαι να μείνω αληθινός.
γινεται μια κλωστή κάθε συναίσθημα να που ακροβατώ ανάθεμα κάθε φορά που κοιμάμαι, υπνοβατώ απότομα νιώθω πως πέφτω στο κενό κάθε βράδυ κι ένα βήμα παραπάνω να βγει απ' το μονοπάτι για να βγω από τη λήθη και τα λάθη που 'χω κάνει η εμπιστοσύνη που σου έδειξα δεν φτάνει είμαι μόνος κι είσαι μόνος, ξέρω μας έχουν τρελάνει στο τόπο μου η αγάπη έχει πεθάνει όλα καμμένα γύρω, απ' τις ταράτσες των πολυκατοικιών όνειρα πολιτών απεγνωσμένα χτίζουν μια καινούρια βαβυλώνα για να βγουν απ' το χειμώνα των σύγχρονων εποχών, στη πόλη του μπετόν νιώθω πως 'φτιαξαν μια πραγματικότητα απλώς για να βολεύει τα συμφέροντα ενός βλέπουν τη πρέζα σαν μόνη διαφυγή από τη καθημερινότητα που έχουνε δεχθεί μόνιμοι επιβάτες του τρένου σιγεί μ' έναν παλαβό στο τιμόνι να τους οδηγεί στήσανε τείχη μίσους έξω από τα σπίτια τους για να μπορέσει το παραμύθι τους να τραφεί κυκλοφορώ μες την Aθήνα που μεγάλωσα, μεσάνυχτα λοιπόν σα να χει πέσει ο ανθρώπινος δείκτης τιμών για φαντάσου η γενιά μου έχασε μέσα από τα χέρια της το μέλλον, απών μένω από αυτό το στοίχημα αυτοαποκαλούμενων θεών που ονομάσαν σύστημα επίσημα αφήσαμε να γίνουμε θύματα αριθμών ενάτη πληρωμών ψυχών σε φοβιών πομπούς λόγω απειλών δε παίζει να σου πω πως νοσταλγώ γιατί δε γυρνάω πίσω, φοβάμαι να μη χαθώ έχουμε με το μέρος μας τον ουρανό και ο ουρανός στάζει αγάπη όταν λειτουργεί μυαλό.
είναι παράλογο, κάθε φορά που γράφω, αισθάνομαι κάθε φορά που αισθάνομαι, πιάνω στυλό δε με σπάσανε, κρατάω αλύγιστη ψυχή και νοιάζομαι μόνος μου μάχομαι να δω τον ουρανό και είναι παράξενο, κάθε φορά που γράφω, αισθάνομαι κάθε φορά που αισθάνομαι, πιάνω στυλό ψάχνω φως, μέσα από το μελάνι μου που στάζουμε φαντάζει το μυαλό μου απειλή για το θεριό (x2)
γινεται μια κλωστή κάθε συναίσθημα να που ακροβατώ ανάθεμα κάθε φορά που κοιμάμαι, υπνοβατώ απότομα νιώθω πως πέφτω στο κενό κάθε βράδυ κι ένα βήμα παραπάνω να βγει απ' το μονοπάτι για να βγω από τη λήθη και τα λάθη που 'χω κάνει η εμπιστοσύνη που σου έδειξα δεν φτάνει είμαι μόνος κι είσαι μόνος, ξέρω μας έχουν τρελάνει στο τόπο μου η αγάπη έχει πεθάνει όλα καμμένα γύρω, απ' τις ταράτσες των πολυκατοικιών όνειρα πολιτών απεγνωσμένα χτίζουν μια καινούρια βαβυλώνα για να βγουν απ' το χειμώνα των σύγχρονων εποχών, στη πόλη του μπετόν νιώθω πως 'φτιαξαν μια πραγματικότητα απλώς για να βολεύει τα συμφέροντα ενός βλέπουν τη πρέζα σαν μόνη διαφυγή από τη καθημερινότητα που έχουνε δεχθεί μόνιμοι επιβάτες του τρένου σιγεί μ' έναν παλαβό στο τιμόνι να τους οδηγεί στήσανε τείχη μίσους έξω από τα σπίτια τους για να μπορέσει το παραμύθι τους να τραφεί κυκλοφορώ μες την Aθήνα που μεγάλωσα, μεσάνυχτα λοιπόν σα να χει πέσει ο ανθρώπινος δείκτης τιμών για φαντάσου η γενιά μου έχασε μέσα από τα χέρια της το μέλλον, απών μένω από αυτό το στοίχημα αυτοαποκαλούμενων θεών που ονομάσαν σύστημα επίσημα αφήσαμε να γίνουμε θύματα αριθμών ενάτη πληρωμών ψυχών σε ??????? λόγω απειλών δε παίζει να σου πω πως νοσταλγώ γιατί δε γυρνάω πίσω, φοβάμαι να μη χαθώ έχουμε με το μέρος μας τον ουρανό και ο ουρανός στάζει αγάπη όταν λειτουργεί μυαλό.
είναι παράλογο, κάθε φορά που γράφω, αισθάνομαι κάθε φορά που αισθάνομαι, πιάνω στυλό δε με σπάσανε, κρατάω αλύγιστη ψυχή και νοιάζομαι μόνος μου μάχομαι να δω τον ουρανό και είναι παράξενο, κάθε φορά που γράφω, αισθάνομαι κάθε φορά που αισθάνομαι, πιάνω στυλό ψάχνω φως, μέσα από το μελανιού που στάζουμε φαντάζει το μυαλό μου απειλή για το θεριό (x2)
γινεται μια κλωστή κάθε συναίσθημα να που ακροβατώ ανάθεμα κάθε φορά που κοιμάμαι, υπνοβατώ απότομα νιώθω πως πέφτω στο κενό κάθε βράδυ κι ένα βήμα παραπάνω να βγει απ' το μονοπάτι για να βγω από τη λήθη και τα λάθη που 'χω κάνει η εμπιστοσύνη που σου έδειξα δεν φτάνει είμαι μόνος κι είσαι μόνος, ξέρω μας έχουν τρελάνει στο τόπο μου η αγάπη έχει πεθάνει όλα καμμένα γύρω, απ' τις ταράτσες των πολυκατοικιών όνειρα πολιτών απεγνωσμένα χτίζουν μια καινούρια βαβυλώνα για να βγουν απ' το χειμώνα των σύγχρονων εποχών, στη πόλη του μπετόν νιώθω πως 'φτιαξαν μια πραγματικότητα απλώς για να βολεύει τα συμφέροντα ενός βλέπουν τη πρέζα σαν μόνη διαφυγή από τη καθημερινότητα που έχουνε δεχθεί μόνιμοι επιβάτες του τρένου σιγεί μ' έναν παλαβό στο τιμόνι να τους οδηγεί στήσανε τείχη μίσους έξω από τα σπίτια τους για να μπορέσει το παραμύθι τους να τραφεί κυκλοφορώ μες την Aθήνα που μεγάλωσα, μεσάνυχτα λοιπόν σα να χει πέσει ο ανθρώπινος δείκτης τιμών για φαντάσου η γενιά μου έχασε μέσα από τα χέρια της το μέλλον, απών μένω από αυτό το στοίχημα αυτοαποκαλούμενων θεών που ονομάσαν σύστημα επίσημα αφήσαμε να γίνουμε θύματα αριθμών ενάτη πληρωμών ψυχών σε ??????? λόγω απειλών δε παίζει να σου πω πως νοσταλγώ γιατί δε γυρνάω πίσω, φοβάμαι να μη χαθώ έχουμε με το μέρος μας τον ουρανό και ο ουρανός στάζει αγάπη όταν λειτουργεί μυαλό.
είναι παράλογο, κάθε φορά που γράφω, αισθάνομαι κάθε φορά που αισθάνομαι, πιάνω στυλό δε με σπάσανε, κρατάω αλύγιστη ψυχή και νοιάζομαι μόνος μου μάχομαι να δω τον ουρανό και είναι παράξενο, κάθε φορά που γράφω, αισθάνομαι κάθε φορά που αισθάνομαι, πιάνω στυλό ψάχνω φως, μέσα από το μελανιού που στάζουμε φαντάζει το μυαλό μου απειλή για το θεριό (x2)
γινεται μια κλωστή κάθε συναίσθημα να που ακροβατώ ανάθεμα κάθε φορά που κοιμάμαι, υπνοβατώ απότομα νιώθω πως πέφτω στο κενό κάθε βράδυ κι ένα βήμα παραπάνω να βγει απ' το μονοπάτι για να βγω από τη λήθη και τα λάθη που 'χω κάνει η εμπιστοσύνη που σου έδειξα δεν φτάνει είμαι μόνος κι είσαι μόνος, ξέρω μας έχουν τρελάνει στο τόπο μου η αγάπη έχει πεθάνει όλα καμμένα γύρω, απ' τις ταράτσες των πολυκατοικιών όνειρα πολιτών απεγνωσμένα χτίζουν μια καινούρια βαβυλώνα για να βγουν απ' το χειμώνα των σύγχρονων εποχών, στη πόλη του μπετόν νιώθω πως 'φτιαξαν μια πραγματικότητα απλώς για να βολεύει τα συμφέροντα ενός βλέπουν τη πρέζα σαν μόνη διαφυγή από τη καθημερινότητα που έχουνε δεχθεί μόνιμοι επιβάτες του τρένου σιγεί μ' έναν παλαβό στο τιμόνι να τους οδηγεί στήσανε τείχη μίσους έξω από τα σπίτια τους για να μπορέσει το παραμύθι τους να τραφεί κυκλοφορώ μες την Aθήνα που μεγάλωσα, μεσάνυχτα λοιπόν σα να χει πέσει ο ανθρώπινος δείκτης τιμών για φαντάσου η γενιά μου έχασε μέσα από τα χέρια της το μέλλον, απών μένω από αυτό το στοίχημα αυτοαποκαλούμενων θεών που ονομάσαν σύστημα επίσημα αφήσαμε να γίνουμε θύματα αριθμών ενάτη πληρωμών ψυχών σε φοβιών πομπούς λόγω απειλών δε παίζει να σου πω πως νοσταλγώ γιατί δε γυρνάω πίσω, φοβάμαι να μη χαθώ έχουμε με το μέρος μας τον ουρανό και ο ουρανός στάζει αγάπη όταν λειτουργεί μυαλό.
είναι παράλογο, κάθε φορά που γράφω, αισθάνομαι κάθε φορά που αισθάνομαι, πιάνω στυλό δε με σπάσανε, κρατάω αλύγιστη ψυχή και νοιάζομαι μόνος μου μάχομαι να δω τον ουρανό και είναι παράξενο, κάθε φορά που γράφω, αισθάνομαι κάθε φορά που αισθάνομαι, πιάνω στυλό ψάχνω φως, μέσα από το μελάνι μου που στάζουμε φαντάζει το μυαλό μου απειλή για το θεριό (x2)
lesbiofoititria – Πεμ, 4 Ιουν 09, 02:10 – Τελευταία αλλαγή: Πεμ, 4 Ιουν 09, 02:12 by lesbiofoititria, έχει αλλάξει 3 φορές.
Apo tin gotham ta talenta tou Dromou terata twn iponomwn Dn mazepsan tin glwssa tous akomi exw sto stoma mou fwtia exw gnwmi exw logo exw nou pou Dn sebetai kai skotonei
battlerap – Πέμπτη, 04 Ιουν. 2009, 02:10 Apo tin gotham ta talenta tou Dromou terata twn iponomwn Dn mazepsan tin glwssa tous akomi exw sto stoma mou fwtia exw gnwmi exw logo exw nou pou Dn sebetai kai skotonei :bow: :bow: :bow: :bow: :bow:
Έτσι... Μην χώσω κάνα Υπό το μηδέν τώρα γιατί θα ξυπνήσω όλο το τετράγωνο..
